Archief voor categorie: nieuws

Woensdag 1 februari was het bestuur van uw SLBO bij elkaar, de aftreap van het nieuwe verenigingsjaar. Met ons bezoek aan de Hortus nog in het achterhoofd wijdde  het bestuur zich aan de volgende gelegenheid om weer eens goed voor de dag te komen. Het bestuur heeft ook al een datum op het oog:  10 mei 2023. Dan is er tevens ALV.. Waar? Daar wordt nog aan gewerkt. Noteer de datum vast!

Tijdens de bestuursvergadering werd het concept Jaarverslag SLBO 2022 vastgesteld.

Woensdagmorgen 9 november 2022 kwamen een paar van de SLBO-leden elkaar al vroeg tegen in de Randstadrail op weg naar Zoetermeer. De korte wandeling van de halte Segwaert naar het restaurant Het Wapen van Zoetermeer kwam een deel van de SLBO-ers bekend voor. We waren voor de derde keer met de SLBO in dat Wapen. De laatste keer was vorig jaar toen we in de korte periode tussen twee covid-lockdowns in dat restaurant onze najaarslunch aten. Door alle covidproblemen waren er toen minder dan 40 deelnemers, maar die waren wel tevreden over het eten en de sfeer. Vermoedelijk was dat voor ons bestuur de reden om dit jaar opnieuw naar het Wapen van Zoetermeer te trekken. Er waren dit jaar veel meer deelnemers: het maximum van 50 leden en introducees werd bijna gehaald. Haast ongemerkt is onze lunch naar voren voren verplaatst. Ervaringen zoals een paar jaar geleden in Gouda toen vele leden de bestemming niet konden bereiken door de overdadige sneeuwval van de nacht ervoor zullen het bestuur hebben gemotiveerd om van de winterlunch een najaarslunch te maken. Dit jaar bleek dat ze daar gelijk in hadden: het weer was mild en iedereen kon zonder reisproblemen zijn of haar naamkaartje opspelden in de hal van het restaurant. Vanzelfsprekend was er weer een heleboel om met elkaar over te praten. In het gezelschap waren ook een paar leden en introducees die nog niet eerder bij een SLBO bijeenkomst waren geweest. Zo zag ik o.a. Chris Veninga en Jos Debeij die bekend genoeg waren bij de overige aanwezigen om meteen in gesprek met iedereen te raken. Na de vrijblijvende praattijd was het weer aan voorzitter Rian om ons echt welkom te heten, huishoudelijke mededelingen te doen en ons smakelijk eten te wensen.

Het eten was, zoals verwacht, weer goed verzorgd. Lekkere tomatensoep, verschillende soorten broodjes , veel beleg en natuurlijk kroketten, melk en jus en om het af te ronden fruit en koffie of thee. Onze secretaris Gerard had ook voor wat ontspanning gezorgd. In twee sessies konden we ruim zeventig oude portretfoto’s van (oud-)collega’s bekijken en door middel van electrostaafjes controleren of wij nog wisten wie ze waren en vooral hoe ze heetten. Dat is een vorm van geheugentest waarmee sommigen (waarbij ik met mijn slechte geheugen voor namen) echt moeite hebben. Ik weet meestal wel wie een bepaalde persoon is of was en soms kan ik ook vertellen aan welk bureau de persoon werkte en in welke functie, maar de naam???? Met behulp van de zoemertjes kom je dan wel in de “oh ja natuurlijk”modus terecht, maar het kan niet ontkend worden: de confrontatie met de witte plekken in je geheugen is soms best pijnlijk, De meesten van ons deden enthousiast aan deze geheugenoefening mee, maar bij een vereniging van gepensioneerden zijn er ook een paar die te veel overledenen opmerken en zij deden al gauw niet meer mee en gingen met anderen in de zaal weer positieve herinneringen ophalen of praten over pensioenen, nieuwe subsidies voor de bibliotheken en inflatie. Ook het vaste gespreksonderwerp “kleinkinderen” ontbrak vanzelfsprekend niet.

Even na half drie vertrokken de eersten en na een half uur waren ook de laatste lunchgasten vertrokken. Jos Debeij beloofde op de valreep om gauw lid te worden en het was duidelijk: de lunch had goed gesmaakt en de onderlinge contacten waren weer optimaal geweest. Sommigen informeerden al waar we in het voorjaar naar toe zouden gaan. Ons bestuur kan terugkijken op een echt geslaagde najaarslunch. Weer buiten keek ik nog even naar de drie hooibergen naast het restaurant waar geen hooi meer aanwezig is en waar je in de zomer heerlijk buiten kan zitten. Ik had op de site van het restaurant nog wel gezien dat het niet om hooibergen gaat, maar om hooibargen. Weer wat geleerd.

Wolter van der Zwaan.

Onder > fotos staan ‘alle’ foto’s van de lunch.

Op 20 augustus bereikte het bestuur het bericht dat Boukje Schuiling op 9 juni jl. is overleden.  Zij was jarenlang lid van de SLBO. Het speet haar dat ze aan de activiteiten niet meer kon deelnemen, maar ze wilde wel graag op de hoogte blijven en de activiteiten volgen. Bijgaand de   kaart.

Woensdag 11 mei 2022 beloofde een stralende dag te worden. Zo’n 50 SLBO-ers trokken ’s morgens naar het Rapenburg in Leiden waar in de Hortus botanicus de oorspronkelijk voor 2020 geplande voorjaarsexcursie van onze vereniging plaats zou vinden. We verzamelden ons op het terras van de Orangerie van de hortus voor koffie en thee en om elkaar te vertellen over onze belevenissen in de coronatijd die de oorzaak was voor het uitstel van twee jaren. Bij een naam als Orangerie verwacht je sinaasappels of een herinnering aan Willem van Oranje maar daar was hier geen sprake van. Het oranjegevoel bleef beperkt tot een glaasje jus d’orange tijdens de lunch. Wat wel opviel was dat we weliswaar allemaal meer dan twee jaar ouder waren geworden sinds de vorige uitstap maar dat dit nauwelijks zichtbaar was bij de aanwezigen. De gespreksonderwerpen waren wel wat veranderd. Kleinkinderen speelden nu nog maar een bescheiden rol en de gezondheidsverhalen stonden veelal centraal. Ook het overlijden van Ted Leyendekker en diens uitvaart op de dag voor deze excursie was een veelbesproken onderwerp evenals de vervanging van de Biblionrecensenten door kunstmatige intelligentie.

Om tien over elf werden we naar binnen gejaagd waar de jaarvergadering van de vereniging plaats zou vinden. Tot verrassing van het bestuur bleek de zaal van de Orangerie geen zaalversterking te hebben en werd er een draagbare feestversterker naast de bestuurstafel geplaatst. Het aan de praat krijgen van die versterker was minder eenvoudig dan verwacht had mogen worden. Het halve bestuur bemoeide zich ermee en de werkneemster van de Orangerie wist het ook niet precies. Toen het apparaat tenslotte de stem van voorzitter Rian weergaf bleek dat er een lichte nagalm in het geluid zat (leuk voor de sfeer), dat de microfoon het alleen deed wanneer het knopje ingedrukt bleef en dat de luidspreker psychedelische lichtflitsen te verhoging van de feestvreugde produceerde bij het gesprokene. Het was wel sfeerverhogend en dat hielp ongetwijfeld om de vergadering net zo harmonieus te laten verlopen als de meeste vergaderingen uit de voorgaande jaren. Keurig op tijd was het officiële gedeelte van deze dag voorbij en konden we een zaaltje verder trekken voor de lunch. Deze lunch in Leiden had te lijden van de modegril die de laatste tijd vaak opduikt bij georganiseerde lunches: het moet gezond zijn! Dus geen kroketten, zachte broodjes met ham en kaas en zeker geen jam meer, maar een klein kopje soep, een bakje met veel groen (best wel toepasselijk in een Hortus) met stukjes tomaat en broodjes van het type bruin, bruiner, bruinst in de variaties hard, harder, hardst en allemaal ook voorzien van struikjes groen. Er zat gelukkig ook kaas op het het broodje waar ik mijn tanden in zette. Voor onze doelgroep zijn deze uitingen van gezondheidszorg niet ideaal al vormen ze wel bruikbare testcircuits voor nog aanwezige originele tanden en kiezen, kunstmatige aan- en opvullingen en zeker voor de eventuele kunstgebitten.

Net bekomen van deze lunch werd ons gezelschap in drie delen gesplitst. Twee groepen van ongeveer tien leden gingen onder leiding van bevoegde gidsen elk een eigen kant op om op deskundige manieren de Hortus botanicus te leren kennen. Beide groepen hoorden over de geschiedenis van de academische plantentuin die in 1590 bij de al in 1575 gestichte universiteit werd gevoegd. In 1594 was de tuin beplant en werd er voor de eerste keer een hortulanus benoemd: een opperplanter die er voor moest zorgen dat er voldoende interessante planten voor de wetenschap aanwezig waren die ook in leven gehouden konden worden. In de eerste decennia ging dat voornamelijk over hier nog onbekende gewassen als tulp, tomaat, tabak, mais en aardappel. Deze exotische aanwinsten van onze traditionele plantenwereld begonnen vanuit deze hortustuin aan hun verovering van noord Europa. Ruim een eeuw later kwamen er een paar uit onze geschiedenisboeken bekende wetenschappers in de hortus terecht: Herman Boerhave was de plantenchef in de periode 1709 – 1730 en vijf jaar daarna betrad Carl Linnaeus (Carl von Linné) de tuin. De Zweed Linnaeus, waaraan de planten- en dierenwereld de namen in het Latijn te danken heeft, werkte en leerde in 1735-1737 in de hortus. Het waren de jaren waarin hij studeerde aan de universiteit van Harderwijk waar hij, net als Boerhave, promoveerde omdat dat veel goedkoper was dan aan de universiteit van Leiden. Van beide heren staat een borstbeeld in de tuin tussen de planten. Ik heb denk ik een zwak voor Linnaeus omdat ik geboren ben in een kliniek in de naar hem genoemde straat in Amsterdam. De laatste jaartallen die de rondleiders noemden waren 1937 en 1938 toen het kassencomplex helemaal vernieuwd werd en er een Victoriakas bijkwam. In die tropisch warme en benauwde kas konden wij deze middag van de victoria regina drie grote drijvende bladeren bewonderen. Sommige rondgeleide leden vonden het na anderhalf uur wel genoeg en verlieten de groepen waar de enthousiaste gidsen nog veel meer te vertellen hadden. De uitgetreden leden gingen het zelfde doen als de leden die na de lunch op eigen houtje de tuin hadden betreden. Zij ontdekten de onverwachte aanplant van straatplanten , de grote bruine Chinese potten met (zoals verwacht) Chinese planten, bomen van meer dan 180 jaar oud, grote karpers naast een paar honderd kikkervisjes in de vijver, een zonneweide waar met de situatie bekende Leidenaars in de zon lagen, de witte banken waarop je kon uitrusten, bloemperken waar hooikoortsgevoelige leden hun mondkapjes weer even voor opzetten en een Japanse tuin die genoemd was naar de Duitse arts en bioloog Philipp Franz von Siebold die van 1823 tot 1829 woonde en werkte op Dejima, de Nederlandse handelspost in het toen nog gesloten Japan. Doordat hij als arts relatief veel bewegingsvrijheid genoot buiten Dejima wist Von Siebold een uitgebreide etnografische verzameling bijeen te sprokkelen. In 1829 hadden de Japanners daar genoeg van en werd Von Siebold het land uitgezet. Hij ging wonen aan het Rapenburg in Leiden in een huis niet ver van de plaats waar de hortus is gevestigd. Het huis waarin hij van 1832 tot 1845 woonde is tegenwoordig het Siebold Museum waarin nog veel meer te zien is dan Siebolds eigen verzameling. De Japanse tuin in de hortus is bescheiden van oppervlakte maar er is wel een echt en keurig aangeharkt zen-tuintje bij. Onze leden die bij het NBLC in de Taco Scheltemastraat gewerkt hadden vonden het niet te vergelijken met de Japanse tuin van Clingendael, maar deze Leidse tuin heeft dit voorjaar een voordeel ten opzichte van de tuin in Den Haag: je mag er in. De tuin van Clingendael is dit voorjaar gesloten omdat een sperwer zo slim is geweest om er haar nest te bouwen. En een sperwer (volgens Linnaeus: accipiter nisus) is nu eenmaal een beschermde vogel dus moeten de mensen buiten het hek blijven. Voor de doorlopers die helemaal tot het einde van de hortustuin waren gewandeld was daar ook de koepel van de sterrewacht te zien. De Leidse sterrewacht werd in 1857 gebouwd op een stuk grond dat de hortus had moeten afstaan.

Het is duidelijk: onze aanwezige leden zijn, wanneer zij dat wilden, in Leiden wijzer geworden maar dat was niet noodzakelijk want voor iedereen was het onderling contact toch weer het belangrijkste. Rond vier uur vertrokken de meesten van ons alleen of in groepjes weer. De treinreizigers moeten tegenwoordig de klok in de gaten houden om nog korting te krijgen en dat is te merken. Op het Rapenburg werden de organisatoren bedankt en werd vele keren “tot ziens” gezegd. Laten we hopen dat we voor onze volgende excursie niet weer twee jaar moeten wachten en dat de lunch dan gewoon ouderwets is. Want laten we maar eerlijk zijn: wij zijn gewoon ouderwets.

Wolter van der Zwaan (Cygnus olor).-