Nieuws

Woensdag 22 mei 2024 om tien over negen: paraat bij de tramhalte op het De Savornin Lohmanplein voor het vertrek van lijn 34. Dat is de laatste tram die mij deze ochtend vanaf deze halte zonder over te stappen brengt naar de halte Javalaan in Zoetermeer. Dan tien minuten lopen, op het juiste moment rechts afslaan en dan sta ik voor de deur van het gebouw van mijn vroegere werkgever waar ik nooit heb gewerkt. De laatste keer dat ik in dat gebouw ben geweest, was bijna twee jaar geleden bij de bijeenkomst van afgedankte recensenten. NBD-Biblion was een van de eerste firma’s waar de kunstmatige intelligentie (AI) het overnam van de persoonsgebonden intelligentie (pi). De aanschafinformaties (ai) werden voortaan gefabriceerd door die AI wat gezien de naamsgelijkheid best toepasselijk leek. Ik herinner mij die bijeenkomst als interessant en levendig in de licht-chaotische sfeer die bij NBD-Biblion meestal aanwezig was en die gerust gezien mocht worden als een voortzetting van de sfeer die bestond bij de voorgangers van het bedrijf zoals NBLC, NBD en Biblion. Van die sfeer is nu niets meer over. Misschien komt dat doordat met het beëindigen van de contacten met de externe deskundigen ook de redactie verdwenen is waardoor de directe verbinding met de inhoudelijke aspecten van de boeken ook is verdwenen. Boeken zijn nu veel meer producten geworden die efficiënt met de klantenkring worden verhandeld en behandeld en daar is kennis over de inhoud niet bij nodig. Het is nu stil en rustig in het kantoorgedeelte van NBD-Biblion. Met mijn behoefte aan chaos, discussie en improvisatie zou ik in dit bedrijf niet hebben kunnen werken. Het is gewoon voor mij te weinig creatief. In het nogal sobere zaaltje waar wij vandaag onze voorjaarsbijeenkomst en jaarvergadering houden is gelukkig de “ouderwetse” sfeer nog wel aanwezig. De ruim veertig aanwezigen begroeten elkaar hartelijk, gaan met hun gesprekken verder waar ze een half jaar of nog langer geleden zijn afgebroken, drinken koffie of thee , eten grote brokken koek erbij en voelen zich weer even ouderwets thuis.

Het begin van de jaarvergadering heeft ook iets bekends. De techniek hapert ook deze keer volkomen. De tekst die op de monitor achter het bestuur had moeten verschijnen is afwezig. We kijken naar een mooi zwart beeld. Even later komt een projectiescherm langzaam omlaag maar dat is nergens voor nodig want dat wordt vandaag niet gebruikt. Gelukkig is ook bij NBD-Biblion weer een technisch geschoold personeelslid aanwezig die binnen een paar minuten de zaak in goede banen weet te leiden. Voorzitter Rian geeft een overzicht van de punten waaraan aandacht geschonken zal worden. Er zijn verder geen mededelingen en dus is het woord aan penningmeester Jos die ons vertelt over de ledenbijeenkomst van ons pensioenfonds. Dat pensioenfonds was uitgenodigd om bij onze vergadering toelichting te komen geven over de minimale verhoging die wij dit jaar hebben gehad, maar zij hadden besloten om niet op die uitnodiging in te gaan. Jos kreeg wel enige uitleg op de door hem bezochte bijeenkomst. De verwikkelingen en onzekerheden bij de overgang naar het nieuwe pensioensysteem hebben het bestuur van ons pensioenfonds voorzichtig gemaakt. Zij gaan ervan uit, dat er door hun beleid meer ruimte komt om volgend jaar hun deelnemers optimaal van dienst te kunnen zijn. Ik blijf het merkwaardig vinden, maar ik ben nu eenmaal een leek op het terrein van financiële politiek. Volgens Jos komt het allemaal wel goed. Het gaat over een dekkingsgraad van 124% die in het nieuwe systeem naar een dekkingsgraad van 130% moet gaan. Lid Bart vindt het plausibel klinken, maar dat komt misschien omdat hij bij NBLC, WOB en VOB jarenlang in dezelfde kamer als Jos heeft gewerkt. Na het pensioenhoofdstuk gaat de vergadering in hoog tempo door in de bekende routine: verslag van de jaarvergadering van vorig jaar, de balans (waarbij de mogelijkheden van donatie aan bod komen), het jaarverslag, de begroting, de post onvoorziene zaken met extra aandacht voor het bloemetje. We herdenken de vorig jaar overleden leden (dat waren er wel wat veel) en belanden bij het rooster van aftreden. Twee bestuursleden hebben zich herkiesbaar gesteld en zij worden herkozen, maar Inge zal aftreden op 1 januari 2025. in die ontstane vacature wordt echter voorzien doordat Ferdi Vermeulen op die datum toe zal treden tot het bestuur. Bij het “wat verder ter tafel komt” voer ik even het woord. Ik word in een stoel naast het bestuur gezet om te vertellen dat ik ga stoppen als webredacteur en schrijver van redactionele verslagen. De oorzaak is dat ik tegenwoordig zo doof ben dat ik veel van de dingen die tijdens bijeenkomsten (zowel bij de SLBO als bij een paar andere verenigingen) gezegd worden, zoals vragen uit het publiek, bijna nooit meer versta. En dan wordt het moeilijk om een verslag te maken. Audiciens beloven mij al vele jaren van alles, maar geloof ze maar niet: het klinkt allemaal anders en een deel van de mensen versta je ook met de nieuwste gehoorapparaten nauwelijks of helemaal niet. Dit verslag van vandaag wordt dus mijn laatste.

En dan is het de beurt aan Jos Debeij voor zijn voordracht. Jos heeft het talent om in de tijd van één zin en een bijzin een ander persoon te worden. Hij wordt heel even de timmerman Jozef die filosofeert over het ouderschap van het kind van zijn vrouw Maria dat niet zijn kind is, maar toch ook weer wel. We zijn even stil.

Dan worden de broodjes en de soep binnengebracht. De kroketten zijn lekker maar de meesten hebben niet begrepen dat de broodjes op de weinige tafeltjes bedoeld waren om samen met het kroketje op te eten. Het smaakte allemaal goed en dat gaf voorzitter Rian de gelegenheid om een loterij te organiseren. Er waren meer belangstellenden voor de rondleiding door het “nieuwe” NBD-Biblion dan er met de twee reisleiders mee mochten. Tegenwoordig mogen we nog maar met maximaal tien personen per leider mee. Er moesten dus tien aanmelders afvallen en daar werd over geloot. Ik lootte niet mee en zag even later de twintig winnaars met hun gidsen vertrekken. Netty en ik waren de laatsten die het vergaderzaaltje verlieten om door het voor mij toch wel erg stille en lege bedrijf naar buiten te gaan. We leverden onze badge met de tekst dat we bezoekers waren in bij de portier. Dat was de enige nog werkende oud-collega op deze dag die mij bekend was en waar ik “hoe gaat het ermee” kon uitwisselen. Dat is een zin die ik ook in de toekomst nog wel met veel van onze leden hoop te wisselen. Maar dit is wel mijn laatste vergaderverslag. Bijna 49 jaar na mijn eerste verslag (het sinterklaasfeest van het NBLC in 1975 in het personeelsorgaan Interkom) zet ik er nu een punt achter. Ik hoop wel dat ze er bij de SLBO geen AI als mijn opvolger zullen aanstellen.
Wolter van der Zwaan.