Archief voor categorie: IM

Bij het overlijden van Annie ten Broeke-Spelthuis

Op 8 september 2021 is een medewerkster van de toenmalige Stichting NBD overleden, wier gezicht allen, die (tot ongeveer 1993) op het kantoor in Leidschendam gewerkt hebben, zeker nog bekend zal zijn.

Toen de NBD in 1981 naar Leidschendam verhuisde ontstond niet alleen behoefte aan een portiersdienst bij het toegangshek, waar alle vrachtwagens binnenkwamen en het laden en lossen van de goederen geregeld werd, maar ook aan een balie bij de ingang van het kantoorgebouw, waar iemand bezoekers ontving en wegwijs maakte om de plaats van hun bestemming te bereiken. Op die plek kon het bedrijf dan meteen de centrale ontvangst van de binnenkomende telefoongesprekken verwerken.

Uit het netwerk van Rini Bleeker maakten wij kennis met Annie ten Broeke-Spelthuis, in vergelijkbare mate energiek en doortastend als degene, die haar bij het bedrijf gerecommandeerd had. Zij maakte van haar hart geen moordkuil en was niet beschroomd opmerkingen te maken als de gang van zaken in het huis naar haar inzicht gebaat zou zijn bij verbeteringen. Iedereen kende haar en zij kende iedereen omdat ze de hele dag vanuit de telefooncentrale op zoek was naar degenen, voor wie gesprekken binnenkwamen.

Geboren op 21 april 1928 zal Annie ten Broeke zo rond 1993 met pensioen gegaan zijn. In 2008 werd zij uiteraard lid van onze Vereniging Senioren. Hoewel zij altijd goed had laten merken wat haar niet zinde, keek zij toch zonder meer in positieve zin terug op haar jaren bij de NBD. Toen zij -inmiddels als weduwe- na een lelijke val niet meer in haar eigen huis kon blijven wonen en naar een verzorgingsinstelling moest verhuizen- ben ik een paar keer bij haar op bezoek geweest. Ook daar spreidde zij een licht kritische, maar in wezen toch altijd positieve instelling ten toon ten opzichte van haar nieuwe levensomstandigheden.

Na de inval van de corona heb ik haar niet meer opgezocht. Jammer – had ik dat toch maar wel gedaan. Nu is het te laat. Natuurlijk was het heel spijtig, dat zij niet meer in haar eigen omgeving kon blijven wonen. Ze ondervond  -naar ik van haar hoorde- ook na de ongewilde verhuizing veel steun en aandacht van haar vier kinderen, die op de rouwkaart laten weten, dat zij heel dankbaar zijn dat zij hun moeder / schoonmoeder en oma van de kleinkinderen 93 jaar in hun midden mochten hebben.

Correspondentieadres:
Familie ten Broeke – Wilhelminastraat 7,  2595 EN ’s-Gravenhage.

Aart Blom

Pas onlangs is bij onze vereniging het bericht binnengekomen dat Johan van der Burgh op 6 januari 2021 op 94-jarige leeftijd is overleden. Omdat -zoals eerder al eens gemeld- oude personeelsgegevens op grond van de privacy wetgeving moesten worden vernietigd, is onderstaande herinnering uitsluitend gebaseerd op mijn geheugen en kan dus gedeeltelijk onjuist zijn. Gaarne correctie als iemand van de oude NBD-ers verbetering (of aanvulling) kan aanbrengen.

Toen de NBD in oktober 1982 definitief verhuisde van drie gebouwen aan en bij de Waldorpstraat in Den Haag ontstond behoefte aan een portiersdienst: ’s morgens als eerste het terrein openstellen en ’s avonds als laatste de afsluitronde doen langs de verschillende gebouwen. Overdag de eerste opvang voor bezoekers en leveranciers. Een lange werkdag dus voor een persoon. We gingen daarom op zoek naar part-timers voor de ochtendienst en de middagdienst. Riny Bleeker had via haar echtgenoot nogal wat connecties in militaire kring, waar je vroeg met pensioen ging. Zodoende kwam Johan van der Burgh als oud-militair eind 1982 op 56-jarige leeftijd bij de NBD in dienst. We hadden -naar uiteindelijk bleek- een heel hecht, sociaal en betrouwbaar groepje samengesteld, dat jaren lang -ook na hun 65ste verjaardag- de werkzaamheden regelde. Voor zover ik dat vanuit mijn positie kon waarnemen liep de portiersdienst soepel en geruisloos. Vakantie, ziekte en verhindering werd onderling opgevangen en als vrachtwagens tijdig voor sluitingstijd meldden dat ze vertraging hadden opgelopen werd daar een mouw aan gepast. Ook in de jaren dat er ’s avonds veel werd overgewerkt of dat er groepen medewerkers langer in het gebouw bleven voor de culturele wintercursussen en/of de cursussen Nederlands, Frans of Engels, die we in sommige jaren organiseerden, zorgden onze portiers altijd voor kloppende sluitingsafspraken en sleuteloverdrachten. De portiers kenden iedereen en iedereen kende de portiers.

Van der Burgh en zijn collega’s ontbraken nooit als er feestelijke gelegenheden buiten werktijd aan de orde waren, al organiseerden ze dan meteen dat iemand oog hield op de vraag of opening, toegang en sluiting van de gebouwen niet in het gedrang kwam. Als ik ’s avonds soms nog laat op kantoor zat maakte ik nog wel praatjes met van der Burgh, Nijmeijer, de Mots of Groeneveld. Als mijn herinneringen kloppen is nu van het hele sociale, betrokken en gezellige groepje van onze portiersdienst bijna niemand meer op deze aarde te spreken. (Alleen nog Raymond Tur. Hij was van 1996-2007 portier en heeft nog met alle genoemde portiers  samengewerkt.) Het waren mooie tijden.

Aart Blom

 

 

“Oh goed hoor”

Toen de SLBO op 16 april 2014 op voorjaarsexcursie ging naar Deventer werden we op de Brink verwelkomd door ons lid Yan Oh en zijn vrouw Olly. Yan was onze gastheer deze dag. Een zorgzame gastheer die ons om te beginnen opstelde voor de Waag waar een professionele groepsfoto van ons gezelschap werd gemaakt. De hele verdere dag tot aan het vertrek van de bussen aan de Ijsselkade overzag Yan het gebeuren en zorgde hij er ook voor dat alles goed ging. We waren ook niet toevallig in Deventer terecht gekomen. Yan, die vrij snel na zijn pensionering in Deventer was gaan wonen, had zelf aan Nettie en mij voorgesteld om zijn woonplaats te kiezen voor onze reis in 2014. In de voorbereidingstijd had hij regelmatig contact met onze secretaresse en had hij een aantal contacten gelegd waardoor het programma zonder enige wanklank verliep. Op de terugweg vonden we ook allemaal nog een boekje van een Deventer firma in onze bagage. Ook daarvoor had Yan gezorgd. De  collega’s die Yan echt kenden waren niet  verrast. Zij wisten, dat het organiseren van (grote) feesten, reünies en bijzondere bijeenkomsten een geliefde activiteit van Yan was. Hij was er een meester in. Toch  vertelde hij er bijna nooit over, net zo min als over de verre reizen die hij en zijn vrouw maakten en ook niet over zijn slechter wordende gezondheid. “Oh goed hoor” kreeg je standaard te horen als je hem vroeg naar zijn gezondheid, terwijl het voor de meesten wel duidelijk was dat het niet zo goed ging.  Op  woensdag 6 januari is hij in Deventer overleden aan covid-19.

Yan Oh, die bij de meeste van zijn oud-collega’s van het NBLC bekend was als Han Oh, werd op 7 juni 1937 geboren in Soerabaja het toenmalige  Nederlands Indië. In 1954 werd ook voor hem en zijn familie het leven moeilijk in Indonesië. Zijn ouders zetten hem op het vliegtuig naar Nederland. Hij studeerde aan de grafische school in Amsterdam en ging werken bij de grote drukkerij J.H. de Bussy in de Rustenburgerstraat. Wij hebben ooit geconstateerd, dat onze voetstappen elkaar vast gekruist hebben: ik woonde daar vlakbij en ik heb een paar honderd meter verder in die zelfde straat zes jaar op de lagere school gezeten. In 1966 trouwde hij met Olly, die met zijn hulp een paar jaar eerder naar Nederland was gekomen. Wat later gingen ze in Nieuw Vennep wonen en kregen twee dochters.  Aan het eind van de jaren ’70 ging Yan bij het NBLC werken als inkoper voor de drukkerij. In de daarop volgende decennia had Yan meerdere functies. In zijn laatste functie was hij o.a. verantwoordelijk voor de archivering van de vele NBLC publicaties. Door zijn bescheidenheid viel hij bij nieuwe collega’s niet op, maar hij was er altijd en vervulde  vaak een verbindende rol binnen het bedrijf. Hij werd door zijn collega’s echt gewaardeerd. Ik herinner mij een beurs in het kader van “De NBLC komt naar u toe” in Den Bosch. We stonden beiden op een stand en we waren na de sluiting als eersten vertrokken, want Yan kende een restaurant in Den Bosch waar ik beslist ook moest eten. Nadat hij de auto achter het hotel aan de Markt had geparkeerd zijn wij vrijwel meteen doorgelopen naar dat restaurant. Het was natuurlijk een goed restaurant: Yan hield van lekker eten en wist waar dat te vinden was. We bleven er ook lekker lang, want een goede maaltijd verdient ook een goed gesprek. Toen we tegen half tien in het hotel de bar binnenstapten werden we verwelkomd door onze collega’s met een gemeenschappelijke zucht van verlichting. Zij hadden zich zorgen  gemaakt vooral over Yan. Ze hadden ons niet zien vertrekken en Yan had kennelijk geen goede reputatie wat betreft rijden in het donker.  Dat Yan van lekker eten hield was bij veel collega’s  wel bekend. Hij was dol op de vis van Simonis in Scheveningen, maar hij vond het niet leuk om daar tussen de middag alleen te gaan eten. Dus werden er regelmatig collega’s door hem uitgenodigd om een visje mee te eten.

Yan ging altijd uit van het goede in de mens en dus ook van zijn collega’s. Hij hield van grapjes en zijn kenmerkende lach hoor ik nog moeiteloos vanuit mijn geheugen. Hij was ook altijd kalm. Ik denk niet, dat ik hem ooit opgewonden heb zien stampen of horen vloeken, ook wanneer hij -zeker in de periode dat hij op de Platinaweg bij het nu Biblion genoemde bedrijf werkte- daar alle reden voor had. En toen we tijdens een stroomstoring samen in de lift vastzaten tussen twee verdiepingen wist hij mij (type paniek) moeiteloos te kalmeren door op de grond te gaan zitten en in donker te verkondigen dat ze ons wel zouden vinden om vervolgens allerlei verhalen te vertellen om de wachttijd door te komen.

De laatste paar jaar was “Oh goed hoor” niet goed genoeg meer. Reuma en andere gezondheidsproblemen kregen een steeds grotere rol in Yans bestaan. Ruim een jaar geleden werd hij opgenomen in een verzorgingshuis en daar maakte hij er in een rolstoel nog het beste van. De grapjes waren nooit ver weg al bracht de corona lockdown de contacten met vrouw en dochters wel te lang terug tot zwaaien achter glas. Na een kort ziekbed overleed Yan daar op 6 januari aan het virus. Door de coronabeperkingen hebben ik en een paar andere oud-collega’s zijn uitvaart op afstand via de livestream van de uitvaartonderneming moeten volgen. Het was een bijeenkomst met veel countrymuziek en indrukwekkende mooie woorden van zijn dochters die duidelijk maakten dat Yan iemand was waar veel van werd gehouden. En ja, natuurlijk had hij zelf de vorm van de plechtigheid bepaald.

Wolter van der Zwaan.-

 

Op 15 augustus 2020 overleed Marius Boom, nabij zijn huis in Arzens, dat weer vlak bij Carcassonne, in Zuid-Frankrijk, ligt. Ik leerde Marius kennen in 1983 toen hij bestuurslid werd van de WOB, de Werkgevers-vereniging Openbare Bibliotheken. Hij was directeur van de pbc Utrecht, en de Stichting Provinciale Bibliotheekcentrales in Nederland had hem voorgedragen. Lees meer

Levendig, altijd bezig, veel lachen, scherp commentaar, originele oplossingen aandragen, in de lunchpauzes hardlopen in Clingendael, dat alles met een schittering in haar ogen….zo herinner ik mij Jenny. Zij was altijd duidelijk aanwezig. Lees meer