Archief voor categorie: nieuws

Ik heb mij in het nabije verleden regelmatig vermaakt met de gruwelijke teksten waarmee wervingsbureaus in advertenties in de NRC en de Volkskrant naar nieuw personeel in het hogere salarissegment hengelden.

(Oud-) sociaal academie jargon leverde een speciaal dialect op dat echter wel werd begrepen door delen van de doelgroep, waardoor meteen een bruikbare voorselectie mogelijk was. De vreselijkste uitingen van dat dialect zijn inmiddels wel zeldzaam geworden, maar op zaterdag 6 juni viel mij een advertentie op in de Volkskrant die iets moderner was, maar die toch nog veel creatieve onzin bevatte. Het was een advertentie van de bibliotheek Utrecht, die nu in een prachtig gebouw gevestigd is (het vroegere postkantoor) en die nu op zoek is naar een passende “verbinder met open vizier”. Sinds ik in de jaren ’60 mijn dienstplicht vervuld heb bij de verbindingsdienst heb ik iets tegen het woord “verbinder”. De gezochte ridder met EHBO-diploma wordt aangesproken met “Je bent een bevlogen ondernemer die zich met gemak beweegt in een divers werkveld van cultuur, politiek en vrijwilligersorganisaties. Iemand met lef die middenin de samenleving staat. Je jaagt aan, vernieuwt, verbindt, onderneemt, enthousiasmeert en motiveert. Zowel extern als intern. Je geeft talenten de ruimte. Samen bouw je aan een levendige bibliotheek waarin alle Utrechters zich thuis voelen. Iedereen kan er terecht om kennis op te doen, te ontmoeten, ontspannen, vergaderen en debatteren.” De tijden van lezen en vakkundig taalgebruik zijn echt voorbij in de bibliotheek.
WZ.-

Het is al weer bijna zomer in dit jaar waarin bijna alles is afgelast. We mogen zelfs al weer naar buiten wanneer we maar op anderhalve meter van de niet tot ons huisgezin behorende personen blijven. Het resultaat: lange rijen op de drukke uren voor de supermarkt. Allemaal op anderhalve meter met een karretje.

Maar sinds 1 juni mag er al wat meer. Zo mogen we weer op afstand op een terras zitten en zelfs eten in een restaurant, al staat daar hier en daar wel een scherm tussen de etenden. We mogen ook de bibliotheek weer in, al is het lenen van een boek nu wel een vrij gecompliceerde gebeurtenis. Het reizen met het openbaar vervoer is heel apart met al die mondkapjes. Men wordt steeds creatiever met die kapjes. Sommige zijn zo mooi, dat je ze van nabij wilt bekijken, maar dat wordt niet op prijs gesteld door de dragers. De meest belaste lichaamsdelen voor veel mensen van onze leeftijd (u weet wel de meest risico dragende groep die ook wel dood hout genoemd wordt) vormen de oren. Dat geldt ook voor mij. Want die schelpvormige aanhangsels van onze schedel moeten de poten van de bril dragen, de gehoorapparaten en nu ook het elastiek van de meeste mondkapjes. Ik ben benieuwd hoe onze oren er over een jaar uitzien. Dat openbaar vervoer, en met name de trein, vormt op zichzelf een probleem. Onze regering gebiedt ons om niet met het openbaar vervoer (de trein) te gaan tenzij het echt nodig is. De spoorwegen melden ons vervolgens zonder enige terughoudendheid dat er weer een vrij vervoersbiljet voor ons klaar staat vanaf aanstaande maandag en wensen ons prettige reis. Vervolgens meldt onze eerste minister dat we weer met vakantie mogen naar een aantal landen. Maar de treinen naar de meeste landen rijden nog niet. Vliegen zou dan weer wel kunnen maar anderhalve meter in een vliegtuig is een utopie. Kortom: ter voorkoming van verwarring is het raadzaam om gewoon thuis te blijven en het reizen virtueel te doen bijvoorbeeld met de op you tube te volgen wandelingen door een paar honderd steden. (Op you tube zoeken naar ‘walking in’ gevolgd door een plaatsnaam naar keuze. Er komen er dagelijks een paar bij). Kies wel wandelingen die meer dan 40 minuten duren, dan vermijd je de toeristische reclame en de familie uitstapjes. En je komt nog eens op plekken waar je anders nooit zou komen. Er zijn ook plekken bij die nu je ze gezien hebt in wandeltempo nooit meer wilt bezoeken, maar andere plaatsen (zoals bij mij Odessa, Nürenberg en kattenstad Kutching (dat is in Sarawak, Maleisië) komen op de lijst van steden die ik na het virus zou willen bezoeken zonder beeldscherm.

En wanneer je zo positief aan het dromen bent komt een waarschuwing dat het coronavirus nog springlevend is vrij hard aan. Opeens zien die cijfers van het aantal besmette mensen en in het ziekenhuis opgenomen virusslachtoffers er heel anders uit. Het zijn er wel steeds minder mensen, maar wanneer er zich in die cijferlijstjes een persoon uit je eigen omgeving bevindt dan zijn die lijstjes geen statistiek meer, maar worden het echt personen. Het gaat al weer wat beter met mijn 82 jaar oude zwager maar een deel van mijn familie heeft nu huisarrest en de spanning is weer aanwezig. Het gaat wel beter, maar het is beslist niet over. Laten we dus maar op anderhalve meter blijven. Wolter van der Zwaan.-

Het voelt vreemd aan om zonder dat je er ook maar iets aan kon doen terecht te komen in een risicogroep. Wij zitten als leden van een vereniging van gepensioneerden nu allemaal in die coronavirusrisicogroep.

Ondanks het mooie weer moeten we voornamelijk binnenblijven. Boodschappen mogen we nog wel doen en dan kennelijk bij voorkeur tussen zeven en acht uur in de ochtend. Als notoir avondmens zal mij dat alleen lukken wanneer ik niet naar bed ga en dat ben ik echt niet van plan. Maar net als alle andere leden moet ik mij wel aan de aanwijzingen van onze overheid houden. Collega-leden die ik nu bij Jumbo tegenkom wuif ik uit de verte toe na met stemverheffing te hebben geïnformeerd naar de gezondheidstoestand. Het antwoord versta ik meestal niet ondanks mijn gehoorapparaat (ik ben behoorlijk doof geworden), maar ik roep vol goede moed “pas op voor het virus”. Thuis kijk ik naar het nieuws, lees de krant helemaal uit, los een puzzel op, maak eten klaar en praat via de telefoon met mijn kleinkinderen in Brabant. Ik heb nu wel tijd om artikelen te schrijven voor een paar bladen die soms al maanden geleden om een artikel hadden gevraagd, want inmiddels zijn de laatste paar weken een vakantie, een commissievergadering, een vergadering over de koningsfeesten (die ook wel niet door zullen gaan), een bestuursvergadering en een kascommissievergadering niet doorgegaan net als het bemannen van een stand op een beurs om het boek (over muziekpostzegels) dat ik samen met een pianist heb geschreven te promoten. Er stonden voor de komende weken nog drie van dat soort presentaties in de agenda, maar die gaan natuurlijk ook niet door net zo min als een symposium in Bonn in het kader van het Beethovenjaar waar ik een lezing zou houden. Dus is er tijd om te lezen, piano te spelen en echt tot rust te komen.

Eén van de prettige zaken in het voorjaar voor ons is al weer elf jaar de voorjaarsexcursie van de SLBO. En zoals ik al verwachtte: ook die gaat nu niet door. Vanochtend kregen we allemaal een mail van onze secretaris. Hieronder staat zijn tekst nog eens, maar het gaat snel deze dagen. Zijn tekst is nu op enkele punten al weer verouderd. Ik ben zo vrij geweest om waar dat het geval was de tekst aan te passen aan de nieuwe voorschriften. Laten we het vooral serieus nemen, we zitten tenslotte in die risicogroep: hou afstand (anderhalve meter), ga niet naar de speeltuin (!) en het strand. Pas op voor dat virus! (WZ.)

Voor de agenda´s (onder voorbehoud): op woensdag 8 mei gaan we op reis. Bestemming: nog niet bekend. Maar we gaan met een bus!

Stralende zon, nauwelijks wind, lentegeur….. Zo zag het er altijd uit wanneer de SLBO op lente-excursie (alias uitstapje) ging. Vandaag ziet dat er net zo mooi uit. Het is donderdagmiddag 9 mei 2019 wanneer ik dit opschrijf. Ons dagje uit annex excursie was echter gisteren, op woensdag 8 mei. En toen zag het er heel anders uit. Toen de autobus van de luxe reisafdeling van de HTM om vijf over negen het bijna volgebouwde parkeerterrein van Leidsenhage opreed, was het weer grijs, maar nog droog. Wij werden welkom geheten door secretaris Gerard van Dijk en onze nieuwe voorzitter Rian van de Sande.

De busreis ging eerst naar het station Amsterdam Sloterdijk waar nog een paar leden instapten. Later, in onze bestemmingsplaats Hoorn, voegden zich nog enkele leden die zelfstandig naar het Museum van de 20e eeuw waren gekomen bij ons reisgezelschap. De busreizigers verlieten op het parkeerterrein vlak voorbij het centrum van Hoorn de bus omdat lange bussen dat centrum niet in mogen en wij wandelden in een bij onze gemiddelde leeftijd passend tempo naar het Oostereiland aan de kust, waar in een voormalige gevangenis het Museum gevestigd is. Een mooi gerestaureerd pand waarin gelukkig ook de Brasserie Oostereiland is te vinden. Daar werden de naar koffie snakkende reizigers voorzien van koffie en de andere snakkers naar een drankje van hun keuze.

De levendige onderlinge gesprekken werden na een kwartier door secretaris Gerard afgebroken, want er moest vergaderd worden. Dus vonden we elkaar even later terug in de bioscoopzaal. Voor de eerste keer vond onze jaarvergadering plaats tijdens de voorjaarsexcursie. Voor de lengte van de vergadering maakte dat niets uit. Ook nu kon de voorzitter een hoog tempo aanhouden bij de behandeling van de agenda. Het jaarverslag en het financiële jaarverslag werden goedgekeurd. Ook de kascontrolecommissie (deze keer bestaande uit Frans van den Berg en Annemarie Klijnsmit) was gelukkig en hun verzoek om de penningmeester en het bestuur décharge te verlenen werd met instemming begroet. Penningmeester Paul van Riet lichtte daarna zijn begrotingen voor 2019 en 2020 toe en ook dat leverde applaus op.

Vervolgens was de beurt aan een gastspreker. Dat was deze keer Mark Dekkers van de Rijnbrink Groep (de organisatie achter het bibliotheekgebeuren in de provincies Gelderland en Overijssel). Hij heeft het boek “Alles behouden” samengesteld dat is gebaseerd op bij de verhuizing van de bibliotheek van Deventer teruggevonden dagboeken van bibliotheekmedewerkers uit het laatste jaar van de 2e wereldoorlog. De belangrijkste auteur was de bij heel wat aanwezigen nog bekende directrice mevrouw Annie Timminga (“AT”voor de ingewijdenen). Een ander dagboek werd geschreven door de twee jonge bibliotheekmedewerkers die in februari 1945 een tijdelijk leeszaal filiaal openden in een inmiddels snoeploos filiaal van Jamin. Dat tijdelijke leeszaalfiliaal was nodig omdat de bibliotheek aan de Brink bij een bombardement in 1944 was beschadigd. Opvallend constant was bij dit laatste dagboek de regelmatige vermelding van het aantal uitgeleende boeken waarbij de oorlogshandelingen op de tweede plaats kwamen. De lezing was best interessant en bood een originele visie op een toch wel bijzonder bibliotheekgebeuren. En toen werd het hoog tijd voor de lunch die wij nuttigden in de brasserie Oostereiland. Het smaakte goed en er werd ook heel goed gezorgd voor de dieetpatiënten. Het museum bevat een vaste collectie met o.a. kamers ingericht in de stijl van achtereenvolgende decennia van de vorige eeuw en gebruiksvoorwerpen waarbij nogal wat van onze leden getuigden van hun leeftijd met kreten als “dat hadden wij thuis ook” tot “dat staat nog in mijn keuken”. Het museum nodigt ook regelmatig verzamelaars uit om iets te laten zien. Een paar jaar geleden exposeerde ons lid Rob Kooijman er een aantal van zijn Mona Lisa´s. Nu was de beurt aan Frank Huisman uit Almere Haven om delen van zijn Märklin speelgoed (voornamelijk treinen) te tonen. Märklin was een duur merk dat in de periode 1900 tot 1940 vooral bij de kinderen van meer gegoede families te vinden was.

Tenslotte was er ook nog een speciale tentoonstelling rond de jeugdserie Floris: 12 afleveringen over een ridder met in de hoofdrol de jonge Rutger Hauer voor wie dit de doorbraak betekende net als trouwens voor de regisseur: Paul Verhoeven. De tv-serie werd gefilmd in zwart/wit. Dat was veel goedkoper dan in kleur en er was toch niemand die kleurentelevisie had.

Bij het vertrek om kwart over drie was er iets veranderd in het weerbeeld. Het regende flink en de wind kwam in de vorm van flinke windvlagen van het IJsselmeer. Over de dijk langs de jachthaven liepen de SLBO-ers achter elkaar met storm en regen in de rug. Maar één persoon had in de gaten, dat je ook op het pad aan de zijkant van de dijk naast de huizen de in de verte geparkeerde bus kon bereiken. Ik werd wel nat, maar van de wind had ik helemaal geen last meer al vroeg ik me wel af, waarom alle anderen boven op de dijk in wind bleven lopen. De bus manoeuvreerde knap door de smalle straatjes waar hij helemaal niet had mogen komen en in een vlot tempo reden we naar Amsterdam om in Sloterdijk weer een paar leden af te zetten. Het stuk over de A4 kostte vanzelfsprekend meer tijd, want een A4 in het spitsuur zonder file is iets historisch. Naarmate we dichter bij Leidschendam kwamen werd het weer steeds beter en toen we uitstapten scheen de zon. Sommigen vonden het jammer dat er bij deze editie van onze lente-excursie geen diner georganiseerd was, maar de meesten waren blij dat ze nu op tijd waren voor het voetballen op tv. En die blijdschap duurde tot de laatste minuut van de wedstrijd. WZ.- SLBO / 13 mei 2019