Nieuws

Woensdagmorgen 9 november 2022 kwamen een paar van de SLBO-leden elkaar al vroeg tegen in de Randstadrail op weg naar Zoetermeer. De korte wandeling van de halte Segwaert naar het restaurant Het Wapen van Zoetermeer kwam een deel van de SLBO-ers bekend voor. We waren voor de derde keer met de SLBO in dat Wapen. De laatste keer was vorig jaar toen we in de korte periode tussen twee covid-lockdowns in dat restaurant onze najaarslunch aten. Door alle covidproblemen waren er toen minder dan 40 deelnemers, maar die waren wel tevreden over het eten en de sfeer. Vermoedelijk was dat voor ons bestuur de reden om dit jaar opnieuw naar het Wapen van Zoetermeer te trekken. Er waren dit jaar veel meer deelnemers: het maximum van 50 leden en introducees werd bijna gehaald. Haast ongemerkt is onze lunch naar voren voren verplaatst. Ervaringen zoals een paar jaar geleden in Gouda toen vele leden de bestemming niet konden bereiken door de overdadige sneeuwval van de nacht ervoor zullen het bestuur hebben gemotiveerd om van de winterlunch een najaarslunch te maken. Dit jaar bleek dat ze daar gelijk in hadden: het weer was mild en iedereen kon zonder reisproblemen zijn of haar naamkaartje opspelden in de hal van het restaurant. Vanzelfsprekend was er weer een heleboel om met elkaar over te praten. In het gezelschap waren ook een paar leden en introducees die nog niet eerder bij een SLBO bijeenkomst waren geweest. Zo zag ik o.a. Chris Veninga en Jos Debeij die bekend genoeg waren bij de overige aanwezigen om meteen in gesprek met iedereen te raken. Na de vrijblijvende praattijd was het weer aan voorzitter Rian om ons echt welkom te heten, huishoudelijke mededelingen te doen en ons smakelijk eten te wensen.

Het eten was, zoals verwacht, weer goed verzorgd. Lekkere tomatensoep, verschillende soorten broodjes , veel beleg en natuurlijk kroketten, melk en jus en om het af te ronden fruit en koffie of thee. Onze secretaris Gerard had ook voor wat ontspanning gezorgd. In twee sessies konden we ruim zeventig oude portretfoto’s van (oud-)collega’s bekijken en door middel van electrostaafjes controleren of wij nog wisten wie ze waren en vooral hoe ze heetten. Dat is een vorm van geheugentest waarmee sommigen (waarbij ik met mijn slechte geheugen voor namen) echt moeite hebben. Ik weet meestal wel wie een bepaalde persoon is of was en soms kan ik ook vertellen aan welk bureau de persoon werkte en in welke functie, maar de naam???? Met behulp van de zoemertjes kom je dan wel in de “oh ja natuurlijk”modus terecht, maar het kan niet ontkend worden: de confrontatie met de witte plekken in je geheugen is soms best pijnlijk, De meesten van ons deden enthousiast aan deze geheugenoefening mee, maar bij een vereniging van gepensioneerden zijn er ook een paar die te veel overledenen opmerken en zij deden al gauw niet meer mee en gingen met anderen in de zaal weer positieve herinneringen ophalen of praten over pensioenen, nieuwe subsidies voor de bibliotheken en inflatie. Ook het vaste gespreksonderwerp “kleinkinderen” ontbrak vanzelfsprekend niet.

Even na half drie vertrokken de eersten en na een half uur waren ook de laatste lunchgasten vertrokken. Jos Debeij beloofde op de valreep om gauw lid te worden en het was duidelijk: de lunch had goed gesmaakt en de onderlinge contacten waren weer optimaal geweest. Sommigen informeerden al waar we in het voorjaar naar toe zouden gaan. Ons bestuur kan terugkijken op een echt geslaagde najaarslunch. Weer buiten keek ik nog even naar de drie hoobergen naast het restaurant waar geen hooi meer aanwezig is en waar je in de zomer heerlijk buiten kan zitten. Ik had op de site van het restaurant nog wel gezien dat het niet om hooibergen gaat, maar om hooibargen. Weer wat geleerd.

Wolter van der Zwaan.