In memoriam  Loes van den Berg 3 juni 2018

Nog voor de leeftijd waarop je in lang vervlogen tijden volgens de regelingen in de bibliotheekwereld met pensioen zou hebben kunnen gaan is Loes van den Berg (10 augustus 1960 – 3 juni 2018) overleden. Niet een beetje te vroeg maar heel veel te vroeg. Loes was een opgewekte en daadkrachtige persoon. Naast haar baan bij de NBD hield ze zich bezig met datgene, waarvoor ze een opleiding had genoten: het regisseren van toneelvoorstellingen. Toen ze 26 jaar geleden bij de NBD kwam werken hadden we nog een regionale pers voor Den Haag en omstreken. Daarin verschenen verslagen van voorstellingen door amateurverenigingen. Met regelmaat konden haar collega’s dan lovende woorden lezen voor haar inventieve regies. Door moeilijkheden liet ze zich niet uit het veld slaan. Toen het niet lukte door onderling financiele onenigheid tussen de rechthebbende erven van “De Jantjes” een voorstelling daarvan te realiseren bedacht ze een plan om zelf een stuk op touw te zetten waarin de spelers repeteerden voor “De Jantjes”. Zo zou het wel kunnen! Of haar auteursrechtelijke omzeiling uiteindelijk geslaagd is ben ik nooit te weten gekomen. Het huwelijk van Wilma en Loes was voor de NBD een grote gebeurtenis, die het kantoor vrijwel volledig deed leeglopen. We hadden moeite iemand te vinden, die in de ontruimde burelen wilde achterblijven om de telefoon op te nemen. In de pittoreske trouwzaal van het gemeentehuis van Voorschoten heerste een vrolijke stemming en konden wij als NBD-ers waarnemen hoezeer de kinderen, familie en vrienden van Loes meeleefden met haar nieuwe verbintenis en deze toejuichten. Eensgezind waren Loes en Wilma altijd in het bedenken van originele en niet geheel ongevaarlijke vakantiebestemmingen. Een overnachting op de grond in het oerwoud heeft bij een van beiden nog eens geleid tot een zorgwekkende en vrij langdurige uitval door de beet van een ongeïdentificeerd gebleven insect of misschien wel een slang. Het kan nu eenmaal voorkomen dat omstandigheden je dwingen om in de wildernis behoorlijk onbeschermd de ogen te sluiten. Dat is toen allemaal wel goed afgelopen. Nu is het echter helemaal misgegaan en moet Wilma alleen verder met herinneringen. De illustratie van de rouwkaart liet op prachtige wijze zien om wat voor trefwoorden die herinneringen zich zullen groeperen: “levenskunstenaar, onconventioneel, positief, aanwezig – (maar vooral) onvervangbaar”. Het is zeker, dat de nu definitief achter haar liggende periode Wilma een rijkdom aan vrolijke en positieve beelden nalaat maar tegelijkertijd een enorm gemis. Ongetwijfeld namens alle collega’s, die Loes en Wilma gekend hebben: mogen de achterliggende jaren je de kracht opleveren de akelige omstandigheden waar je nu mee te maken hebt te verwerken en uiteindelijk om te zetten in herstel naar de positieve houding waar Loes een levend voorbeeld van was. AB SLBO / 13 juni 2018