Op 12 januari jl. ontving ik de jaarlijkse uitnodiging van Diane om koffie te komen drinken. Ze lag weliswaar in bed maar het was best wel gezellig beneden in de huiskamer dus kom langs schreef ze in de mail.
at heeft een voorgeschiedenis. Na haar afscheid in 2013 hebben Diane en ik onregelmatig contact gehouden. We waren jarenlang, vanaf 1997, kamer- en lotgenoten op de afdeling Productontwikkeling bij respectievelijk Stichting NBLC, Biblion en NBD/Biblion. Tussen het werken door spraken we regelmatig over privézaken. Dat was in het geval van Diane niet niks weten we. Haar lijf liet haar regelmatig in de steek waardoor ze, voor langere perioden, verstek moest laten gaan. Maar ze was een ‘comeback kid’, verscheen na een tijdje weer op het bureau en pakte de draad weer op.
Zoals ik al aangaf spraken we, na haar afscheid van NBD/Biblion, zo nu en dan af, voor een kopje koffie in horecagelegenheden in Leiden. Als haar gezondheid het toeliet. Ze bleef nieuwsgierig naar alle ontwikkelingen en hoe het was met de oud-collega’s bij NBD/Biblion. Logisch als je, ongewenst, eerder moet stoppen. En ik probeerde dat dan zo goed mogelijk voor haar te duiden.

Begin 2022, ik was net met pensioen, meldde ze zich weer voor een afspraak, ditmaal bij haar thuis. Er was slecht nieuws. Bij haar was asbestkanker geconstateerd en de perspectieven waren niet goed. Ondanks dit slechte bericht was het een geanimeerd weerzien en we pakten de draad weer op waar we gebleven waren. Vanaf dit moment geschiedde dit ritueel iedere januarimaand weer. Want Diane was een taaie. Tot dit jaar. Ik bezocht haar op 15 januari en we hebben nog ruim een uur een goed gesprek gehad en ons contact mooi afgerond. Ze had er vrede mee dat de koek op was. En ik was onder de indruk van de zichtbaar liefdevolle en wederzijds zorgzame band tussen Diane en echtgenoot Frans.
Het besef dat een bezoek aan Diane in januari 2026 niet meer mogelijk is nog moet indalen.

Tijdens de uitvaartplechtigheid op 6 februari benadrukte Frans dat Diane zo veel meer was dan haar ziektes. Over haar creatieve kanten vertelde hij, zoals fotografie en schilderen wat werd geïllustreerd met enkele mooie schilderijen om de kist. Haar vaardigheden als klusser, wat goed van pas kwam bij grote en kleine verbouwingen in haar eigen huis. Of dat van haar dochter en niet te vergeten bij het onderhouden van de zeilboot. Want zeilen is altijd een grote passie van Frans en Diane geweest.
En hoe ze genoot van haar kleinkinderen waar ze een dag in de week op paste totdat het echt niet meer ging. Knap hoe ze haar relaties bleef onderhouden tijdens een steeds verder verslechterende gezondheid.
Diane was een lieve, begripvolle en ondersteunende vrouw voor haar naasten. Door de sprekers tijdens de uitvaart op 6 februari in een bomvolle aula van Rhijnhof in Leiden werden ten bewijze daarvan talloze ervaringen gedeeld. Ze waren zeer herkenbaar en maakten duidelijk wat een mooi en uniek mens is heengegaan.

Frans stond daarnaast uitgebreid stil bij haar inzet en verdiensten voor haar werk. Laten we niet vergeten dat Diane aan de basis stond van bijzondere projecten zoals het digitaliseren van het SISO, de ontwikkeling van het nieuwe plaatsingssysteem en, vooral, Profielselectie waaruit later het succesvolle Selectieservice is ontstaan. Ik heb haar inspanningen hiervoor van nabij meegemaakt en dat was geen sinecure.
Door haar gedrevenheid was ze niet altijd de gemakkelijkste voor haar werkomgeving. Ze kon stug en hoekig overkomen. Ze werd ‘moeilijk’ genoemd. Maar, gelet op haar fysieke conditie, die haar belemmerde in haar ambities en mede gelet op het politieke krachtenveld binnen en buiten de organisatie is dat goed verklaarbaar. Afdelingen en collega’s/klanten binnen en buiten NBD/Biblion hadden van oudsher hun eigen agenda’s en dat leidde regelmatig tot botsingen. Dat stond samenwerking, innovatie en daarmee een vlot verloop van projecten in de weg. Diane ging die strijd aan en dat heb ik zeer in haar bewonderd. Ze was best bereid tot compromissen maar het niet kunnen bereiken van het beoogde projectresultaat kon ze slecht verdragen.

Diane is, voor haar tijd bij Productontwikkeling, lange tijd hoofd geweest van de vakbibliotheek in de kelder van het NBLC-gebouw aan de Taco Scheltemastraat. Hoe het haar daar verging heb ik niet goed waargenomen omdat ik werkzaam was in de KB. Er zijn ongetwijfeld andere oud-collega’s die daar meer over kunnen vertellen.

14 februari
Gerard van Teijlingen