Lunch in Coronatijd

Lunch in Coronatijd
Een goed idee van het SLBO-bestuur (het nieuwe bestuur dus met Karin van Doorn) om de leden die het aandurfden in dit tweede coronajaar uit te nodigen voor een ledenlunch. Het was de eerste kans om weer eens met een paar SLBO-leden te kunnen praten sinds de eetexcursie bij Mingle Mush tussen het Centraal Station en de KB in december 2019.

Na weer een persconferentie in pessimistische stijl door onze eerste minister en de zijnen die een paar dagen voor de geplande ledenlunch te zien was geweest waren er nog wel een paar afmeldingen geweest, maar secretaris Gerard van Dijk kon melden dat er bijna 40 deelnemers waren die de weg naar Het Wapen van Zoetermeer hadden gevonden. Sommige leden wisten zich te herinneren, dat wij al eens eerder in dat Wapen van Zoetermeer waren geweest. Dat was op 8 oktober 2014 toen onze ledenvergadering met aansluitend bezoek aan het nieuwe gebouw van NBD Biblion daar plaats vond. Voorzitter Rian van der Sande wist mij bij de voordeur van het restaurant te vertellen, dat het etablissement vroeger De Drie Hooibergen heette. Als bewijs voor haar woorden wees ze op de drie bescheiden hooibergen die nog steeds naast het restaurant te vinden zijn.
Nadat we met of zonder smartphone hadden bewezen, dat we twee keer geprikt waren mochten we het restaurant binnen. De mondkapjes konden opgeborgen blijven, al was het uitmeten van anderhalve meter voor alle aanwezigen wat te veel gevraagd. We zijn tenslotte gepensioneerden! Dus met een kop koffie en een stukje gebak voor onze neus konden we weer als vanouds praten. Er was echer wel een verschil. Voor de komst van corona hadden de meesten het voornamelijk over kleinkinderen en ziektes (in die volgorde!), nu ging het over coronaprikken, komende boosterprikken, quarantaine en pas daarna over kleinkinderen. Bij de aanwezigen vielen twee oud-directeuren op (Henk Das en Aart Blom), maar ook de jongste van het gezelschap die tevens de langste was: Berry Dijkstra met een veel indrukwekkendere bril dan vroeger. Wat mij opviel was, dat hoewel we allemaal twee jaar ouder waren geworden sinds onze laatste bijeenkomst het ouder worden bij de meesten niet echt zichtbaar was. We waren nog net zo jong als in 2019.

Na een half uurtje vrij praten (maar wel zo min mogelijk van plaats veranderen) heette Rian ons echt welkom, vertelde een paar nieuwtjes (zoals het overlijden van de vroegere personeelsmedewerker van het NBLC, Kees de Best), wenste ons smakelijk eten en sprak alvast de hoop uit dat de geplande verenigingsexcursie naar Leiden in 2022 wel doorgang zou kunnen vinden. Ook wees ze op een paar foto- en herinneringsboeken van de voormalige NBLC-directeur Dick Reumer die door iedereen bekeken konden worden en die op aanvraag zelfs een tijdje meegenomen konden worden door iemand die daar echt belangstelling voor had. De boeken waren door Dick heel lang bijgehouden en ze stond vol met korte herinnering uit zijn leven en vooral foto’s uit zijn privéverza- meling. Hoewel maar een gedeelte over zijn NBLC contacten ging was het voor veel oud-collega’s best wel interessant om te bekijken. Ik vond het zelf verrassend om geconfronteerd te worden met een onbekende ruim dertig jaar oude foto van mij achter de vleugel op het podium van Diligentia.
De keukenploeg van het Wapen had zijn best gedaan. Er was lekkere soep, kroketten, broodjes met een ruime belegkeuze en de vaste lunchdrankjes voor onze leeftijdsgroep: melk en jus d’orange. Met de dieetwensen was vakkundig rekening gehouden en het smaakte gewoon goed. Bij de traditionele nazit ging natuurlijk iedereen weer van plaats wisselen en werd er ook van gedachten gewisseld over andere zaken dan mondkapjes en prikken. En sommige dingen veranderen niet: Chris Duijndam was weer druk in de weer om ons op de foto te zetten en Gerard van Dijk zowel als ik maakten ook een paar foto’s omdat Chris anders nergens op staat. Met goed gevulde magen en een beetje optimistischer na de onderlinge gesprekken gingen we om een uur of drie weer onze eigen wegen met of zonder mondkapjes.

De organisatoren van de lunch verdienen onze dank omdat ze het hebben aangedurfd om iets te organiseren in deze tijd. Een paar dagen na onze lunch bleek dat ze net op tijd waren geweest. De regels werden weer strenger en een week later was een bijeenkomst als onze lunch onmogelijk geweest. En nu is het dus belangrijk om je booster te halen, de anderhalve meter in ere te houden, je mondkapje weer op te doen, je gezelschap klein te houden en te dromen over een tijd waarin dat alles niet meer hoeft. Laten we het gezond houden.
Wolter van der Zwaan.-